تمرکز

دیشب برق خونه ما قطع شده بود ، من هم که فرصت را مناسب دیدیم به آهو گفتم که بیاد و کمی تمرین موسیقی بکنه . رفت بلزو دفترشو آورد و قرار بود شعر " چه چه بزن مرغ بهار " را که  شعر کوتاه و ساده ایه را تمرین کنه . اول رفت یک ورق برچسب آورد و تمام پیشونی و لپها و پشت دستهاشو از این قلبها و شکلکهای کوچولو چسبوند و مثلا" شروع کرد به تمرین ، اونم با مضرابهای برعکس. بهش گفتم مضرابهاتو درست بگیر دستت . گفت : " نه مامان اینجوری صداش کمتره ، اذیتمون نمی کنه . " گفتم : خب بفرما . یک کم که دینگ و دینگ کرد ، دراز کشید . گفتم : آهو کی دراز کشیده موسیقی تمرین می کنه ؟ پاشو بشین . بلند شد نشست . دوباره شروع کرد . این برچسبهای ریز ریز، دونه دونه کنده می شدن و می افتادن . هی دو تا دینگ میزد و می گفت : " وای مامان این برچسبم افتاد " و تو تاریکی دنبالش می گشت ، دوباره 1 دقیقه دیگه : " وای مامان اون یکی افتاد ." چند لحظه بعد : " اِه مامان ، نور چراغ ( روشنایی گازی ) داره کم می شه ." بعد از چند تا دینگ دینگ : "وای مامان می ترسم به اتاق شما نگاه کنم ، تاریکه ، روح داره . " " وای مامان برچسب پیشونیم افتاد " و... حالا این بین اگر من یک کلمه باهاش حرف می زدم می گفت : " اِه مامان ، تمرکزمو به هم ریختی !!! " خلاصه ما معنی تمرکزم فهمیدیم .

البته آخرش تمرینشو به خوبی انجام داد و کارشو بلد بود . ولی خب بازیگوشه دیگه . نمیتونه یک جا آروم بشینه . چه می شه کرد ؟ دخترک ما هم اینجوریه دیگه ، الهی مامان قربونش بره .