کاش هنوز بود و سایه اش بالای سرم بود ...

دوستای خوبم ممنون از اینکه حالمو پرسیدین . بعد از دو سه روز که خیلی حالم خراب بود و سرم از بس که سنگین شده بود ، حسابی به تنم زیادی می کرد ، امروز خیلی بهترم . ریحانه عزیز هم منو به نازک نارنجی بودن متهم کرده بود . ریحانه خانم گل ما تو صبر و تحمل ، انگشت کوچیکه شما هم نمی شیم ولی خب اونقدرها هم نازنازی نیستم ، خیلی حالم بد بود . بگذریم...

تا سه چهار سال پیش در همسایگی ما یک خانواده 4 نفره متشکل از پدر و مادر و 2 فرزند دختر زندگی می کردند . البته زندگی چندان آرومی نداشتند و اینو می شد از سروصدای گاه و بیگاه و از برخوردهای آقاهه که متعلق به یکی از اقوام مرد سالار ایرانی بود و به دلیل تربیت خاص خونوادگیش گاه و بیگاه دستی هم روی زنش بلند می کرد فهمید . طفلی خانمه چقدر از جانب خانواده شوهرش به خاطر نداشتن پسر سرزنش می شد . این آقا از فرهنگ آپارتمان نشینی هم که خداروشکر کاملا" بی بهره بود ، به طوریکه گاهی که از جلوی در آپارتمانشون رد می شدیم می دیدیم که در خونه کاملا" باز ، آقاهه هم دو سه تا متکا زیر دست و کاسه تخمه هم جلوش و مشغول تماشای ماهواره بود . هفته ای چندبار هم مهمونیهای شبانه ای داشتند که آسایش ما رو سلب کرده بود . از کفش های چیده شده توی راه پله ها بگم که تا پاگرد طبقه با لا هم می رسید یا بساط دود و منقل که بوش ساختمونو برمی داشت یا سروصدایی که تا 3و 4 نصف شب خواب رو برما حروم میکرد . گاهی هم که خانمه خونه نبود آقا زیر آبی می رفت و ... خلاصه وصله ناجوری بودند . البته اینم بگم که از موقعیت مالی بسیار خوبی برخوردار بود و ریخت و پاشش برای خونواده اش زیاد بود . تا اینکه یک روز عصر وقتی که من و بابایی و آهو رسیدیم خونه دیدیم که اعلامیه آقاهه رو زدند رو برد . خشکمون زد . بله اون آقا توی یک حادثه رانندگی فوت کرده بود . توی مجلس ختمش غوغایی بود . پسر بزرگ خونواده بود با چهار پنج تا خواهر و یک برادر 14 - 15 ساله . خواهر و مادرش چه می کردند و اینقدر صورتهاشونو چنگ زده بودند که از گونه هاشون خون سرازیر شده بود . ولی همین خونواده بعد از چند روز آزار و اذیتهاشونو به زن و بچه اون مرحوم شروع کردند . توی همون بحبوحه ختم و عزاداری می خواستند از عروسشون ( که خیلی هم کم سن بود و توی 16 سالگی ازدواج کرده بود و توی 29 سالگی بیوه شده بود ) تعهد محضری بگیرند که هیچوقت ازدواج نکنه . چند روز بعد سراغ فرش تازه خریداری شده رو برای خونه پدری و مبل سفارش داده شده  توی مبل سازی رو برای جهیزیه خواهر کوچیکه می گرفتند . ماشینشونم تحویل برادر کوچیکه شد . کل دخل و خرج خونه هم افتاد دست پدره . حالا بماند که چقدر اینها برای قرون قرون خرج خونه باید جواب پس میدادند . پرداخت  شارژ آپارتمان همیشه با تاخیر انجام می شد . وای به روزی که خرج اضافیی توی ساختمون انجام میشد و پولی علاوه بر شارژ باید پرداخت می شد ، تا پدربزرگه با مسئول ساختمون صحبت نمی کرد و توجیه نمی شد و از بابت انجام کار مطمئن نمی شد پولو پرداخت نمی کرد . بعد هم خط و نشونی بود که برای این عروس بیچاره کشیده می شد که اگر یک مو از سر نوه هام کم بشه ال می کنم و بل می کنم و ... البته اینها تنها گوشه ای از فشارهائیه که به این خونواده وارد شده ، چون من که کمترین زمان رو توی خونه ام و معمولا" کمترین خبرها رو دارم و نه علاقه و نه وقت کنجکاوی توی مسائل دیگران رو دارم تا این حد اطلاعات دارم . چند روز پیش که به طور اتفاقی از یکی از همسایه ها که به صورت تفننی کار آرایشگری انجام می ده و من گهگاه برای بعضی از کارها پیشش میرم شنیدم که مادر این دو تا دخترها گذاشته و رفته خونه پدرش و بچه ها الآن سه ماهی هست که تنها زندگی می کنند . فکرش رو بکنید دو تادختر نوجوون یکی 15 ساله و یکی 12 ساله توی یک خونه تنها زندگی کنند . دختر بزرگه خیلی هم ناز و خوش هیکل و خوش قد و بالاست و اینطور که این خانم همسایه که نسبت دوری هم با اونها داره می گفت ، به تازگی به دام عشق یک آقای متاهل گرفتار شده . با خودم فکر می کردم که اون پدر بزرگی که نگران این بود که نکنه مویی از سر نوه اش کم بشه ، کجاست که ببینه قلب و روح و زندگی نوه اش داره به تاراج می ره . حالاست که می فهمم چرا توی همون مجلس ختم همسر اون مرحوم گریه می کرد و می گفت : کاش هنوز بود و سایه اش بالای سرم بود و من پیش خودم فکر می کردم که اون که اصلا" مرد خوبی نبود ...